featured photo: Birat Post

– आयुश बडाल /

आज बिश्वमा महामारीको रुपमा फैलिरहेको कोरोना भाइरले मानिसमा शन्त्रास फैलाएको छ । नेपालपनि यस कुरावाट अछुतो रहन सकेन । देश अहिले लकडाउनमा छ । लकडाउनका कारण सवै भन्दा बढी शैक्षिक संस्था र त्यहाँ अध्ययनरत बालबालिकाहरु प्रभावित भएका छन् । शिक्षक,शिक्षिका हरु विद्यार्थीलाई अनलाइन कक्षा पढाइरहेका छन् ।

अहिले यो गज्जवको समय आएको छ । समयक्रममा यो अनलाइन शिक्षाको कुरा आएको छ । तर कोरोना भन्दा अगाडी अनलाईनको ज्ञान नै थियो न त तालिम नै। यसको प्रत्यक्ष अनुभव गर्ने ब्यक्ति म पनि हु । कम्प्युटर ,ल्यापटप,मोबाइल बाट ईन्टरनेटको माध्यमबाट लिइने शिक्षा नै अनलाइन शिक्षा भन्ने बुझे पछी म पनि यसको मारमा फसे । गरिब नेपाली जनता ज्याला मजदुरी गर्न जान नपाउदा ,एक छाक भात खाए र अर्को छाक के खाउ भन्ने पनि छन् । अवस्था दयनिय बनेको छ । कहाँ बाट पाउनु ल्यापटप अनि ईन्टरनेट? मोवाइल ?

अझ विद्यालयमा बन्देज लगाएको मोवाइल आज किन एकाएक आबश्यक भयो ? मोवाइल छुन नदिने अभिभावक कसरी एका एक बदलिए ? आज म पनि अचम्ममा परिरहेको छु । अर्को तर्फ धनी वर्गले पाउने अनलाईन शिक्षा र गरिबका छोराछोरीले खानै नपाउने स्थिती सिर्जना भइरहनु र राज्यले समेत स्वनिर्णय गर भन्नुमा भाती नमिले जस्तो लागेको छ ।

अर्को तर्फ पैसा उठाउने मनसाय र लुटाहा प्रबृर्तिनै हो भने त अनलाइन शिक्षा खासै प्रभावकारी हुन्छ भन्ने मलाइ लाग्दैन । नीतिगतरुपमा राज्यले विद्यार्थीका लागि कार्यक्रम ल्याउन आबश्यक छ । विद्यार्थीमा कोरोना भय पनि उत्तिकै छ । कतिपयमा मानसिक समस्या समेत सिर्जना हुन थालेको छ । बाल मनोबिज्ञानमा असर नपरोस भनेर राज्यका संयन्त्रहरु चनाखो हुन आबश्यक छ ।

सम्बन्धित

खाना फ्याँक्दा ‘अरूले के भन्लान्’?

आज पछुतो लागिरहेको छ, सोध्नुपर्थ्यो नि …!

सरले पास भएको नम्बर सुनाउनु भयो… !

विद्यालय तहमा विज्ञान बिषय प्रवर्धनको आवश्यकता